Αγαπητοί φίλοι και συγχωριανοί
Με την ευκαιρία του σαρανταήμερου μνημόσυνου του Κωστή Μανωλακάκη, ενός αγωνιστή και ανθρώπου σεμνού – όπως αρμόζει, άλλωστε, στους αγωνιστές –, παραθέτουμε λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του, για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να τον γνωρίσουν οι νεότεροι.
Ο Κωστής Μανωλακάκης γεννήθηκε στην Επισκοπή στις 17 Νοεμβρίου του 1918. Ήταν ο 5ος από τους 7 γιους του Γιάννη και της Ελένης Μανωλακάκη. Παντρεμένος με τη Μόσχα Ξυδιανάκη, απέκτησε μαζί της τρία παιδιά. Τον Μανόλη, τον Γιάννη και τη Μαρία. Ευτύχησε να καμαρώσει τρία εγγόνια.
Ο Κωστής Μανωλακάκης έζησε ως παιδί και ως νέος σε χρόνια δύσκολα για τον τόπο. Τελείωσε τις τρεις τάξεις του Δημοτικού στο σχολείο που λειτουργούσε δίπλα στον Μιχαήλ Αρχάγγελο και τις υπόλοιπες στο σχολείο δίπλα στον Άγιο Μηνά, με μόνο εφόδιο ένα βιβλίο, κληρονομιά από τα μεγαλύτερα αδέλφια του, απ’ όπου έλειπαν τριάντα σελίδες.
Αμέσως μετά το Δημοτικό πήγε στο Ηράκλειο, προκειμένου να μάθει την τέχνη του ντερμιτζή. Χαλεποί καιροί εκείνοι, ιδίως για τα παιδιά, και τον ταλαιπώρησαν μακριά απ’ το σπίτι και την οικογένειά του.
Στα 19,5 του χρόνια παρουσιάστηκε, για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, στο 3ο Σύνταγμα Ιππικού στις Σέρρες. Σχεδόν είχε ολοκληρώσει τη θητεία του όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος, και κλήθηκε απ’ την πατρίδα να συμβάλει με όλες τις δυνάμεις του, ώστε να αποτραπεί η υποδούλωσή της απ’ τους Ιταλούς αρχικά, τους Γερμανούς στη συνέχεια. Ανταποκρίθηκε με όλο τον ενθουσιασμό των νιάτων του και με άκρατο πατριωτισμό. Από τις Σέρρες μεταφέρθηκε στην Καλαμπάκα και από κει ανέβηκε πεζός την Πίνδο όπου και συμμετείχε στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του Καλπακίου και του Καλαμά και μπήκε στη Βόρεια Ήπειρο. Βίωσε όλα τα δεινά του πολέμου, έχασε φίλους και συναγωνιστές, βρέθηκε εκτεθειμένος στα Ιταλικά πυρά, στους αδιάκοπους βομβαρδισμούς, στο κρύο.
Παρόλα αυτά, επεβίωσε και μπήκε, κλαίγοντας από χαρά, με το άλογό του στην Πρεμετή και την Κορυτσά. Ο Κωστής Μανωλακάκης υπήρξε ένας από τους ήρωες που με τόση εθνική περηφάνεια τραγούδησε η Σοφία Βέμπο.
Μετά την κήρυξη το πολέμου και από τη Γερμανία και τη συνθηκολόγηση, επέστρεψε με μεγάλες ταλαιπωρίες από τη Φλώρινα στην Αθήνα και από εκεί στην Κρήτη. Βέβαια, η συνθηκολόγηση γι’ αυτόν, όπως και για τους περισσότερους Έλληνες, δε σήμανε το τέλος του αγώνα αλλά την αρχή του. Τα πάντα για την πατρίδα ως την τελική νίκη, ως την απελευθέρωση απ’ το ζυγό. Μπήκε στην αντίσταση και μετέφερε τους παραδοθέντες Γερμανούς στα Χανιά.
Συνηθισμένος να συμβάλλει στα κοινά και να υπηρετεί το γενικό καλό, έβαλε υποψηφιότητα και εξελέγη πρόεδρος της κοινότητας Επισκοπής το 1966. Την ίδια εποχή θήτευε και ως πρόεδρος του συνδέσμου ύδρευσης, πόστο νευραλγικό, ιδίως αν αναλογιστούμε ότι το τρεχούμενο νερό ήταν λιγοστό, από τη γεώτρηση του Κολομοδίου, χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις για την καταλληλότητά του ως πόσιμου.
Με δική του πρωτοβουλία μπήκε σε εφαρμογή ένα σχέδιο επίλυσης του προβλήματος ύδρευσης τόσο της Επισκοπής όσο και των χωριών του συνδέσμου. Αγόρασε με δικά του χρήματα ένα οικόπεδο στο Θραψανό και προχώρησε σε γεώτρηση, η οποία, ωστόσο, δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Μαθημένος να μην παραδίδει τα όπλα, βρήκε άλλο χώρο και προχώρησε σε νέα γεώτρηση, τους καρπούς της οποίας απολαμβάνουμε ακόμη σήμερα. Η Επισκοπή υδροδοτήθηκε άμεσα επί των ημερών του ως κοινοτάρχη.
Συνεχίζοντας το κοινωφελές έργο του, ο Κωστής υπήρξε ένας εκ των πρωταγωνιστών της ίδρυσης του Γυμνασίου Επισκοπής. Υποστήριξε με σθένος την ιδέα, και συνέβαλλε με όλες του τις δυνάμεις στην πραγματοποίησή της. Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας τα απήλαυσαν και εξακολουθούν να τα απολαμβάνουν οι γενιές των νέων που φοίτησαν και εξακολουθούν να φοιτούν στο γυμνάσιο και το λύκειο της Επισκοπής.
Τόσο οι παλιότεροι όσο και οι νεότεροι τον ευχαριστούμε με αυτή την ελάχιστη αναφορά στη μνήμη του, για όλα όσα πρόσφερε στον τόπο και τους ανθρώπους του, με μόνο οδηγό τη μεγάλη του αγάπη για το χωριό και το ανοιχτό του πνεύμα.
Γιάννης Χρηστάκης
Πρόεδρος Κίνησης Πολιτών Επισκοπής